Hoofdstuk 6
So beautiful ♡
Het is half zes, we besluiten maar wat te gaan koken. “Zal ik koken?”, vraagt Jelle. Ik kijk hem raar aan. Hij begint te lachen, “denk je dat ik niet kan koken ofzo?”, grinnikt hij en duwt me uit de keuken. “Ga jij maar leuk schilderen, ik red me wel.” Ik ben verbaasd maar luister toch naar zijn opdracht. Ik ben benieuwd!
Vanuit Jelle
Ik trek de koelkast open en kijk wat er in huis is, misschien is lasagne wel een goed idee! Enthousiast pak ik de spullen bij elkaar en begin te koken, maar als de lasagne een half uur in de oven staat ruikt het toch wel heel eigenaardig. Ik schrik als ik de over open trek, de lasagne is aangebrand! Snel gooi ik het in de prullenbak en maak dan toch maar macaroni, dat lukt gelukkig wel...
“Laura!”, roep ik. Ik hoor wat gestommel in de studeerkamer en dan komt ze aanlopen, ik zie de nieuwsgierigheid in haar ogen. “Is het gelukt?”, vraagt ze. Ik besluit haar de waarheid te vertellen, en ze kan wel lachen om mijn ‘lasagne ongelukje’. Snel zet ik de macaroni op tafel. We eten heerlijk en praten wat. Dan valt er een stilte. Ik kijk naar Laura en droom wat weg. “waar denk je aan?”
Ik kijk op, ik was helemaal in gedachten verzonken. “waar denk je aan?”, vraagt ze nogmaals. Ik glimlach. “Aan jouw mooie ogen.” Laura giechelt, ik heb haar duidelijk in verlegenheid gebracht.
Samen wassen we snel even de vieze borden af, met z’n tweeën is dat zo klaar. Ondertussen kletsen we wat. “Ik ben zo blij met jou”, zeg ik opeens. Ze geeft me een kus, dat was vast een antwoord. Zoiets als ‘ik hou ook van jou’. Ik houd van haar.
Dan moeten we nog iets vinden om te doen, maar dat is best lastig. Dan heb ik een idee, in de hal van de flat staat een schaaktafel. “Zullen we gaan schaken, of vindt je dat niet leuk?”, vraag ik. “Ik kan het niet, maar je mag het me wel leren.” Ze lacht, ze is zo'n vrolijke meid...
Ik vind schaken leuk, ik houd wel van nadenk spelletjes. Laura vindt het een stuk moeilijker! Ik moet het haar vaak uitleggen en geef haar af en toe een tip. Maar als ze het straks eenmaal doorkrijgt hoe het werkt vindt ze het vast leuk, dat hoop ik tenminste...
Na een tijdje stoppen we maar met schaken, volgens mij begint Laura het toch een beetje zat te worden. We gaan op de bank zitten en ik neem haar in mijn armen, ze is mijn meisje. Ik ben trots op haar.
Vanuit Laura
Ik voel me heel speciaal en ik houd echt van Jelle! Ik wil hem laten merken dat hij mijn ‘alles’ is maar weet niet zo goed hoe ik dat moet zeggen, dus geef ik hem een kus en voor ik het weet zitten we te zoenen. Het is alleen ons twee...
Dan krijg ik telefoon, ik kan op dit moment mijn telefoon wel vervloeken, het magische moment is verbroken, met een zucht neem ik op. “Hallo met Laura Maarrens.” Het is Ellen, ze vraagt of we vanavond een feestje zullen houden omdat we geslaagd zijn. “Sorry Ellen, Jelle is er vanavond... Misschien een andere keer?” “Het maakt niet uit! En houdt het veilig vanavond hè?”, geeft ze mij lachend als tip. Ik lach en verzeker haar dat er niets gaat gebeuren. “Doei”, zeg ik en hang op.
Jelle trekt me terug op de bank, “waar waren we gebleven?”, zegt hij plagend. Ik giechel en denk weer aan niets anders dan aan hem. Hij is de ware.
Ik sta op en trek hem van de bank af, we staan midden in de kamer en het is allemaal zo romantisch! Maar ook spannend, want als dit uitloopt op wat ik denk dan is het mijn ‘eerste keer’.
“Wil je het doen?”, vraagt Jelle, ik begrijp gelijk wat hij bedoelt. Ik moet denken aan Ellen, ik had haar aan de telefoon beloofd niets ‘onveiligs’ te doen. Maar ik twijfelde niet, “ja”, zei ik zacht. Ik wilde, ik wilde echt, en ik wist dat dit hét moment was. We waren volwassen, we waren 18 jaar en oud genoeg om juiste beslissingen te nemen, en er was niemand die het kon tegenhouden. Mijn familie was er niet meer, Jelle’s ouders gaven niks om hem, we moesten het zelf maar uitzoeken, dus dat zouden we dan maar doen...
We belandden op bed, ik was best zenuwachtig, zou het ook zijn eerste keer zijn? Maar hij stelde me gerust, “we zouden dit samen ontdekken”, zei hij. Ik liet alles voor wat het was, en dacht aan hem, en aan niets meer.
Het was geweldig! Het was beter dan alles wat ik hierover gefantaseerd had, en ik heb geen seconde meer gedacht aan de waarschuwing van Ellen... Het was alleen ‘Laura en Jelle’.
We waren lang in de slaapkamer. “Ik houd van je”, zei Jelle telkens terwijl hij me kuste. “Wat is jouw toekomst”, vroeg hij opeens. Ik vertelde hem over dat ik graag kinderen wil, misschien huisdieren, een leuk huisje enzo wilde. Hij knikte. “En jij?” “Ik wil graag een goede baan, een lieve vrouw genaamd Laura, en een gelukkig leven, en daar horen wat mij betreft kinderen bij!” Ik glimlachte, we hadden dezelfde toekomst in onze gedachten, wij zouden samen onze toekomstdromen waar gaan maken.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“Wil je blijven slapen?”, vroeg ik hem. “Graag antwoordde hij en gaf me nog een kus.
We bleven maar in bed, en vielen samen in slaap...
De volgende ochtend slaapt Jelle nog, ik word wakker en voel gelijk een golf van misselijkheid. Bah, zo snel als ik kan hol ik naar het toilet. Daar laat ik alles gaan, ik voel me beroerd. Ik heb een vreemd voorgevoel, maar het kan ook iets anders zijn natuurlijk.
We bleven maar in bed, en vielen samen in slaap...
De volgende ochtend slaapt Jelle nog, ik word wakker en voel gelijk een golf van misselijkheid. Bah, zo snel als ik kan hol ik naar het toilet. Daar laat ik alles gaan, ik voel me beroerd. Ik heb een vreemd voorgevoel, maar het kan ook iets anders zijn natuurlijk.
Ik durf Jelle niet wakker te maken dus ga ik op de bank liggen, ik heb het koud maar val uiteindelijk toch nog even in slaap.
Als ik wakker wordt ligt Laura niet meer naast me, ik denk dat ze naar het toilet is, maar een kwartier later is ze nog niet terug, en ik hoor verder ook niets in huis. Waar is ze? Ik maak me zorgen en ga maar uit bed. Als ik de slaapkamer uitloop zie ik haar op de bank liggen, waarom ligt ze niet in bed?
“Laura?”, zeg ik zacht. Ze doet langzaam haar ogen open. Als ze mij ziet staan gaat ze snel rechtop zitten en rekt zich even uit. “Sorry”, mompelt ze nog slaapdronken. “Waarom kom je niet in bed liggen?” “Ik moest even naar het toilet en wilde je niet wakker maken...” “Voel je je wel lekker, je ziet bleek”, vraag ik bezorgt. Maar ze verzekert me ervan dat alle oké is. “Alleen een beetje moe”, zegt ze. Dat snap ik, we hebben een lange nacht gehad.
“Kruip dan toch weer in bed, ik ga me aankleden en eten, ik ga vandaag opzoek naar een baantje.” Ze knikt, ik merk dat ze écht niet lekker in haar vel zit, maar als zij beweert dat ze zich prima voelt dan moet ik dat maar geloven.
Ik graai wat uit de koelkast en eet het snel op. Dan kleed ik me aan en poets mijn tanden, vandaag ga ik opzoek naar een baan. Ik begin maar met de krant, maar daar staat niet veel speciaals in, beroepen zoals ‘glazenwasser’ of ‘bouwvakker’. Maar dat is niets voor mij.
Dan maar even op internet zoeken, ik loop naar de computer op de studeerkamer, start hem op en ga naar internet. Misschien kan ik zo een goed baantje vinden. Maar het is moeilijker dan ik dacht, ik heb nog haast geen ervaring en er zijn weinig banen. Misschien kan ik toch het beste bij een bedrijf langs gaan...
Ik neem een kaart van de omgeving voor me en zet rondjes op de plekken waar misschien werk te vinden valt, dan steek ik de kaart in mijn zak en ga op weg. Ik begin bij het gemeentehuis...
Maar daar willen ze me niet hebben, dit wordt nog een lastige zoektocht. Ik zucht een keer diep. Dan hoor ik opeens een leuk geluid, een melodietje, wat is dat? Als snel zie ik de ijsco kar om de hoek komen, ijsjes! Ik besluit mijn zoektocht toch maar even te staken.
Met het ijsje in mijn hand loop ik verder door de stad. Ik draal wat rond en geniet van mijn ijsje, plots sta ik voor het politie bureau. Misschien kan ik daar terecht! Ik kan het proberen?
Ik haal een keer diep adem, pffff... Het is toch best spannend om sollicitatie gesprek te doen, ik oefen even wat ik moet zeggen, zucht nog een keer en zet dan mijn voet over de drempel, daar ga ik.
Een half uur later kom ik blij het politie bureau weer uit. Yes, ik heb een baan! Ik ben zó blij, ik word een wijkagent, ik ben van de afdeling ‘ordehandhaving’. Ik roep een taxi en ga snel naar huis, dit moet ik aan Laura vertellen!
Maar als ik thuis ben ligt Laura nog steeds in bed. “Laura? Gaat het wel, het is al half vier en je ligt nog in bed.” “Sorry”, mompelt ze. “Ik voel me niet zo lekker, vast iets verkeerds gegeten...” Ze klinkt slaperig. “Kom je nu uit bed, dan zal ik een kopje koffie voor je maken”, zeg ik. Ze knikt.
Vanuit Laura
Ik durf Jelle niet te vertellen over mijn voorgevoel. Ik voel me al de hele tijd misselijk en heb buikpijn, en dat komt waarschijnlijk door Jelle, vannacht hebben we ‘het’ voor het eerst gedaan, en niet veilig. Ik ben bang dat ik zwanger ben, ik ben nog maar 18, dat is eigenlijk te jong, vind ik. Maar een groter probleem vind ik dat Jelle het nog niet weet, hoe moet ik het hem vertellen? Misschien is hij wel boos, of verbreekt hij onze relatie, laat dat alsjeblieft niet zo zijn, was oma er nu nog maar, met haar kon ik het bepraten...
Ik doe een ochtendjas aan en plof neer op een stoel, Jelle gaat tegenover me zitten en kijkt me serieus aan. “Ik weet dat er iets is”, begint hij. “Vertel het nou maar, dat lucht vast op”, hij kijkt meelevend, maar ook bezorgd.
“Ikke, ehmm”, stotter ik. Dan spreek ik mezelf in gedachten streng toe, kom op Laura, vertel het gewoon, anders komt hij er toch achter! “Nou, wat is er?”, vraagt Jelle. “Ik ben denk ik zwanger”, gooi ik eruit, dat lucht op, maar ik voel me zenuwachtig, wat zal zijn reactie zijn? Even kijkt hij me aan zonder iets te zeggen, zonder enige emotie, niet boos, maar ook niet blij. “Wow, de eerste keer gelijk”, zegt hij.
Dan begin ik te huilen: “ga je nu bij me weg? Ben je boos? Het spijt me zo!”. Ik weet het even niet meer. Jelle staat op en neemt me in zijn armen. “Stil maar meisje, ik ga echt niet weg hoor”, sust hij. Ik snik en verberg mijn hoofd in zijn nek, hier voel ik me veilig. Hij houdt mijn hand vast, “ik wil graag een kindje met jou”, fluistert hij in mijn oor. “Ik weet het nog niet zeker, ik moet nog een test doen”, zeg ik. Maar ik voel me al beter nu ik weet dat Jelle me niet in de steek zal laten.
“Ik moet je nog wat vertellen, ik heb een baan”, zegt Jelle opeens. “Vind je het niet erg als ik vaker weg zal zijn? Als de baby komt stop ik tijdelijk met werken, maar dat duurt nog een tijdje.” “Wat fijn voor je!”, ik probeer vrolijk te lijken en geef hem een kus. Alleen het zit even tegen nu. Ik weet niet of ik het leuk vind dat ik zwanger ben of niet. Maar één ding weet ik wel zeker, ik zal van ons kindje houden.
“Het is beter dat je gaat werken”, zeg ik. “Ik wil graag bij je komen wonen, dan kan ik geld verdienen voor ons tweeën, en natuurlijk later voor ons drietjes.” Ik glimlach. “graag!”, zeg ik. Het komt allemaal goed, we zijn samen...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Twee weken later voel ik me al minder beroerd, Jelle en ik besluiten naar het strand te gaan, het is een zaterdag middag, Jelle hoeft niet te werken en het is lekker weer. “Zullen we naar het strand gaan?” vraagt Jelle, ik vind het prima. Ik kan nog makkelijk lange einden lopen, en je ziet nog niets van de baby die in mijn buik groeit, en je hoort het goed: ik heb een test gedaan, en ik weet nu 100% zeker dat ik écht in verwachting ben! We zijn allebei heel gelukkig zo, en we houden nu al van het kindje, we nog niet eens weten of het een jongen of een meisje is, maar dat maakt ons niet uit, als het maar gezond is!
Op het strand is het heerlijk, even uitwaaien. Jelle pakt mijn hand vast en heeft opeens hele erge haast, hij sleept me zowat mee. Dan staat hij opeens stil op, en begint me te zoenen, eerst ben ik verbaasd maar dan laat ik me er helemaal in opgaan.
Dan gaat hij op zijn knieën en ik krijg een voorgevoel, is dit wat ik denk dat het is?!
Vanuit Jelle
Ik vind het spannend, maar ga het toch doen. “Lieve Laura”, begin ik. Ze kijkt me heel verbaasd aan. “Je bent mijn grote liefde en nu we weten dat je zwanger bent wil ik graag je man worden, wil jij ook mijn vrouw zijn?”, vraag ik. Ik ben bang, straks zegt ze ‘nee’.
(even wat groter, het is een belangrijk plaatje ;P)
(even wat groter, het is een belangrijk plaatje ;P)
“JA!!!”, schreeuwt Laura. Dan haal ik de ring uit het doosje en schuif hem om haar vinger. Ze springt in mijn armen en geeft me een dikke kus. Nu is ze officieel van mij! Yes!
Die avond staat haar nog een verrassing te wachten, er staat een limo voor de deur! Ik neem Laura mee, het is super! We gaan lekker ergens eten, tegelijk hebben we het over onze ‘trouwplannen’. “Het lijkt me het beste om te trouwen nadat het kind geboren is”, opper ik. Laura is het met me eens, ik heb er zoveel zin in, mijn prinsesje in een mooie jurk. En de ringen, en het ‘ja-woord’, ik zie het allemaal voor me, en Laura ook. Samen zijn we gelukkig, wij drie... Het wordt een heerlijke avond en we zijn laat thuis.
Vanuit Laura
De volgende dag ga ik boodschappen doen, nu Jelle bij mij in huis woont is er toch wat meer nodig en moet ik dus ook vaker boodschappen doen. Maar zonder geld hoef ik gelukkig nooit te zitten, ik heb nog een grote erfenis van oma en Jelle werkt nu ook 5 dagen in de week van 12;00 tot 17;00, gelukkig nog niet zo lang want dan zou ik hem teveel gaan missen. Ik loop door de winkel en kijk wat ik allemaal nodig heb.
Als ik heb afgerekend en naar buiten loop zie ik Johanna staan, een meisje van mijn oude klas op de middelbare school. “Hoi!”, roep ik. Als ze me ziet valt haar mond open van verbazing: “wat heb jij nou?! Ben je zwanger?!”, roept ze uit. “Van wie?”, vraagt ze daarna nieuwsgierig. Ik moet lachen en zeg dat Jelle ‘de dader’ is. “Hoe was het, spannend?”, ze durft het nauwelijks te vragen maar ik zie dat ze het wil weten. Ik moet opnieuw lachen om haar gezicht. “Geweldig, moeilijk te omschrijven, maar ja, dat dit ervan zou komen hadden we beide niet gedacht. Maar ik ben bijna 19 en Jelle is al 20 dus we redden ons wel, en ik houd nu al van ons kindje!”, leg ik uit.
Ze bloost, ik zie dat ze het toch een raar idee vindt dat ik zo jong al zwanger ben. “Maar sta je er nu alleen voor, of blijft Jelle?”, vraagt ze. Ik leg haar uit dat Jelle bij mij in huis is komen wonen. “En hij heeft me gisteren ten huwelijk gevraagd!”, gil ik uit. “Nee! Echt?! Wat romantisch”, giechelt Johanna. Ik knik. “Hij is zó lief!”, volgens mij is Johanna een beetje jaloers. “Gefeliciteerd”, zegt ze. Ik bedank haar en zeg dat ik nu naar huis moet. We nemen afscheid. “Tot ziens!”, roept ze me na.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik ga nog even langs de boekenwinkel en neus tussen de boeken, al gauw vind ik wat ik zoek, een paar romans en 2 boeken over de zwangerschap. Een goede voorbereiding op de baby. Als ik thuis ben begin ik er gelijk in te lezen.
Na een tijdje ben ik op de helft van mijn boek, ik hoor de voordeur opengaan, ik kijk op de klok en zie dat het al half zes is, en ik heb nog geen eten gekookt, oeps. “Hoi schat, het ging goed op mijn werk! De baas is heel tevreden over me en misschien krijg ik over een paar maanden een hogere functie!”, hij is vrolijk. Ik lach en sta op. “Dit boek moet jij ook nog een keer lezen, over zwangerschap, er staan veel belangrijke dingen in”, zeg ik tegen hem. Hij belooft het te doen.
“Au!”, roep ik opeens. “Wat is er?”, vraagt Jelle geschrokken. Ik moet alweer lachen “het was de baby, ik voelde hem een klein beetje” Jelle wil gelijk voelen, ik lach en laat hem aan mijn buik voelen, hij praat ertegen. “Jij bent ons kleine hummeltje hè? Ja, jij komt straks bij ons wonen, gezellig! En dan ben ik je papa, leuk hè?”, Jelle moet lachen, ik weet zeker dat hij een goede vader zal worden.
“Zal ik eten koken?”, vraag ik. Jelle protesteert “ik doe het wel, rust jij maar lekker uit op de bank”. Ik wil niet toegeven maar eerlijk gezegd ben ik best moe, ik begin nu toch al te voelen dat ik zwanger ben. Dus ga ik toch op de bank liggen en kan Jelle zich bemoeien met het eten.
Na een kwartiertje maakt Jelle me voorzichtig wakker. “Ik heb hotdogs”, zegt hij. Ik moet lachen. “Het lukt niet zo goed met koken, ik moet het toch wat vaker doen om er handigheid in te krijgen, dus nu maar even makkelijk”, hij bloost. Ik zeg dat het me niets uitmaakt en we gaan aan tafel. Onder het eten hebben we een serieus gesprek. “Ik denk dat we toch aan een nieuw huisje moeten denken later, we kunnen hier niet ons hele leven slijten”, zegt Jelle. Ik ben het met hem eens. “Maar nu nog even niet, als de kleine er is en we zijn getrouwd, als het een beetje rustig is. Het is nu nog een beetje te haastig vind ik.” We zijn het eens, we moeten het er later nog maar eens over hebben.
Na het eten ga ik alvast naar bed, Jelle doet nog de afwas en leest nog een stuk uit het boek over zwangerschap, hij is een echte vader... Na een uur gaat ook hij zich klaar maken en kruipt lekker tegen me aan in bed, fluistert nog “welterusten” en valt dan ook in slaap.
Een paar maanden later is het al bijna zover: ik krijg mijn kind, ik zie er wel tegen op maar het komt goed, Jelle en ik hebben al besloten dat ik in het ziekenhuis ga bevallen. Dat voelt toch wat veiliger. Ik zit net lekker een boek te lezen als de huistelefoon gaat.
“Met Laura” “Laura! Waarom heb je het me niet vertelt?! We zijn toch vriendinnen!”, het was de verontwaardigde stem van Ellen. Plots bedacht ik het me: wat stom! Ik had Ellen helemaal niets vertelt! “Ehhh”, zei ik. “Je hebt mij niets vertelt over dat je zwanger bent en dat je verloofd bent? Hahaha, wordt je vergeetachtig?”, Ellen maakte er een grapje van. “Sorry, ik was helemaal vergeten je in te lichten, heb je zin om nu even langs te komen?” “Prima, is het goed als ik over een kwartiertje op de stoep sta?”, zegt Ellen opgewekt. Ik vind het prima, hang op en pak nog even mijn boek erbij.
Een kwartier later gaat de bel, ik doe open. “Hoi Laura! Jeetje wat ben je al dik! Geef me eens een knuffel”, ze is zeker vrolijk, net zoals altijd trouwens. Ik lach en we omhelzen elkaar, we hebben elkaar lang niet gezien. “Hoeveel weken ben je?”, vraagt Ellen. “32 weken, ongeveer 8 maanden nu, het gaat snel!”, antwoord ik. “Wil je wat koffie?” “Graag, en ik heb nog wat voor je”, zegt ze.
“Wat aardig, dat had niet gehoeven”, zeg ik terwijl ik het cadeautje aanpak. Ik maak het open en er zit een teddybeer in! Wat lief! Ze krijgt nog een dikke kus op haar wang, dan ga ik koffie zetten.
We kletsen veel, het is echt heel gezellig, jammer genoeg moet Ellen na twee uurtjes alweer naar huis, maar dan heb ik ook nog wat tijd om dingen te regelen.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik ga achter de computer zitten om naar baby spulletjes te kijken, we hebben bijna alles al in huis, alleen het wiegje nog niet, maar de levertijd is minder dan een week dus dat komt goed, ik surf wat over online webshops en vind het perfecte wiegje, ik bestel hem meteen.
Een paar dagen later is het wiegje al geleverd, we moeten eigenlijk verhuizen, in dit huisje kan je geen kinderkamer maken, dan zou de studeerkamer weg moeten maar dat is lastig, nu staat het wiegje op de slaapkamer van Jelle en mij, over Jelle gesproken, die zal zo wel thuis komen, het is kwart over vijf en tijd om eten te koken.
In de keuken aangekomen stinkt het vreselijk, er komt een groene walm uit de koelkast, als ik hem opentrek is de stank nog erger, er staat een bedorven pan macaroni. Bah! Ik weet zeker dat Jelle die erin heeft gezet. Ik ruim mijn troep op, hij niet, en wie mag het weer opruimen? Ikke weer, ik pak een zak en gooi het daar in. Ik voel me opeens heel chagrijnig, misschien door de hormonen, maar ik heb geen zin meer in eten, hij mag zelf wel wat klaar maken.
“Viezerik, je moet geen macaroni een week lang in de koelkast bewaren!”, roep ik Jelle toe als hij van zijn werk komt. Hij kijkt verschrikt. “Wat is er Laura, voel je je niet lekker?”, vraagt hij. “Ik voel me prima, volgens mij ben jij niet helemaal lekker!”, ik voel me boos maar ook heel verdrietig tegelijk, waarom doe ik nou zo boos?
Plots barst ik in tranen uit. “Het spijt me Jelle, ik denk dat het door de hormonen komt, het ene moment ben ik blij, het andere moment heel moe, en dan weer chagrijnig, ik weet het even niet meer”, snik ik.
“Stil maar”, sust Jelle en hij neemt me in zijn armen. “Ik voel me niet lekker”, zeg ik. Hij draagt me naar de slaapkamer, helpt me met omkleden en legt me in bed. Hij geeft me een kus en knipt het ligt uit, wat is het toch een zorgzame knul denk ik, hij wordt een goede vader, daar twijfel ik niet aan!
Ik wordt ‘s ochtends met een gil wakker. “au, auuu!”, schreeuw ik. “Jelle staat binnen 2 seconden naast zijn bed. “Wat is er, schopt de baby weer?”, vraagt hij lichtelijk paniekerig. “Nee!!”, gil ik, “de baby komt, ik heb weeën!” Snel belt hij een taxi, graait de laatste spulletjes bij elkaar en neemt me mee. Op naar het ziekenhuis...
“Ahh!”, roep ik. Jelle houdt mijn hand vast. “Houd vol mevrouw, u bent er bijna. “Au!!!” Ik gil, dat dit zo’n pijn zou doen had ik niet gedacht. “kom op schat”, zegt Jelle, ik knijp in zijn hand. Maar na een uur is daar dan het hoogtepunt, mijn baby zie voor het eerst licht. “Gefeliciteerd mevrouw! U heeft een...”, hoor ik de dokter zeggen. Het geluid om me heen zwakt af. Ik ben te moe om nog te luisteren, ik kan alleen maar slapen...
Als ik wakker word kan ik me even niks herinneren, dan weet ik het weer, ik lig in mijn eigen bed. Jelle staat naast mijn bed, hij heeft een gelukkig glimlach op zijn gezicht. Ik probeer te lachen, het gaat haast niet. “gefeliciteerd”, zegt Jelle. Ik kijk hem vragend aan. “Gefeliciteerd met je dochter”, zegt hij dan. Ik spring uit bed, wil hem om de hals vliegen maar zak gelijk weer terug in bed, ik voel een steek in mijn buik. “Niet te snel opstaan!”, zegt Jelle bezorgd en hij helpt me voorzichtig uit bed.
Ik moet lachen. “Wat zijn we een raar stel Jelle, het is allemaal zo raar gelopen...” Hij kijkt me serieus aan “ik vind dat het precies goed is zo, we worden echt gelukkig.” Plots kijk ik hem aan. “we hebben haar nog geen naam gegeven! Hebben ze daar in het ziekenhuis niet naar gevraagd?”, ik kijk naar Jelle. “Ik heb het al geregeld, we hadden toch samen al een naam verzonnen?”, hij lijkt wat te twijfelen. Ik knik.
Ik houd haar in mijn armen, mijn eigen dochter, ze lijkt op me, en ze heeft Jelle’s wangen, wat geweldig is dit, jammer genoeg heeft mijn moeder dit vroeger nooit voor mij gevoeld. “Hoi meisje, hoi lieve Lieke”, je hoort het, ze heet Lieke! We hadden zoveel namen bedacht maar deze was toch wel de beste. Ik houd haar dicht tegen me aan. “ik zal niet zijn zoals mijn eigen moeder”, fluister ik in haar oor.
‘s Middags heeft Jelle een verrassing voor me, hij neemt een vriend mee, hij stelt hem voor als John en hij is een fotograaf. Jelle had hem gevraagd om onze eerste familiefoto te maken, perfect! Ik kijk naar de foto aan de muur, nu voel ik me écht gelukkig...
Een week later komt Ellen langs, ze is helemaal blij voor me en herhaalt telkens dat Lieke zo mooi is en dat ze de naam zo mooi vindt, ik ben het met haar eens. Het is heel gezellig. “Zullen we vanavond gaan stappen?”, vraagt Ellen, “of voel je je daar nog niet goed genoeg voor?” Ik twijfel even, ik wil Lieke niet alleen laten, maar Jelle beveelt me zowat om mee te gaan terwijl hij op de baby past. Ik vind het goed, we bellen Johanna ook nog, die wil ook wel mee, gezellig!
Die avond spreken we bij mijn huis af, ik geef Jelle en Lieke nog een zoen en dan moeten we toch echt gaan. We nemen de taxi en gaan naar de disco, hopelijk is het niet te druk, daar houd ik niet echt van.
In de disco is het aardig rustig, maar voor mij is het precies goed, het is heel gezellig. Ellen loopt met de barman te flirten en Johanna kletst aan één stuk door over hoe geweldig de nieuwe film ‘SimsAlabim’ wel niet is, met de knappe ‘Simson Star’ in de hoofdrol, ik ben anders als hun twee maar kan misschien daarom juist goed met hen opschieten, ik luister liever dan dat ik zelf mijn mond open trek.
Die avond was het heel gezellig, maar ik zat ook telkens met mijn gedachten bij Lieke, ik ben denk een bezorgde moeder maar dat kan geen kwaad, toch? Laat in de avond zeg ik dat ik graag naar huis wil, dat begrijpen de meiden, maar zij feesten liever nog even door, ik vind het best en bel een taxi en ga in mijn eentje weer naar huis.
Thuis gekomen zie ik geen Jelle én geen Lieke, het is bijna helemaal stil in huis, ik schrik. Waar zijn ze? Snel ren in naar de slaapkamer, gooi de deur open en slaak een zucht van verlichting; Lieke ligt gewoon in haar bedje te slapen. Dan hoor ik gezang, ik giechel, het zal toch niet? Zachtjes sluip ik naar de badkamer en zie gaat Jelle onder de douche staat terwijl hij het Wilhelmus aan het zingen in, ik kan mijn lachen niet bedwingen en krijg de slappe lach, Jelle heeft gelijk door dat ik er ben en moppert wat als “ik heb ook nooit privacy, hmmm”. Ik vind het alleen maar grappig.
Als Jelle onder de douche vandaan komt zitten we samen op de bank, ik voel me heel voldaan, mijn leven is perfect nu; ik heb een verloofde, een prachtige dochter én Jelle en ik gaan trouwen, alleen weten we nog niet wanneer. Maar ‘alles op z’n eigen tijd’, zei oma vroeger altijd, ik mis haar nog steeds, maar ik denk alleen maar aan de mooie herinneringen. Nu ga ik genieten van mijn prachtige dochter en lieve verloofde, mijn aanstaande man...
Einde hoofdstuk 6
Einde hoofdstuk 6