Hoofdstuk 4
Jij helpt me erdoor heen...
Vanuit Jelle
Het is alweer een paar weken geleden dat Laura en ik in de wildernis hebben gekampeerd, het is maandag ochtend en ik heb me klaar gemaakt voor school, ik wil net naar school gaan als ik telefoon krijg. Ik neem de telefoon op "Hallo, met Jelle Koopman." "Met Martha, een verpleegster, Laura is jouw vriendin toch? Ze is zwaar depressief en ik ben nu bij haar in huis om het huishouden te onderhouden, Laura heeft het moeilijk sinds haar oma is overleden, ze heeft aan de psychologe vertelt dat ze zich er voor schaamde, vandaar dat jij hier waarschijnlijk niets van af wist. Ze was de laatste tijd al steeds een beetje ziek, misselijk en vermoeid, maar nu is het zo erg dat ze écht hulp nodig heeft." Ik kon niets zeggen, mijn lieve Laura? Waarom heeft ze me niets verteld? Ik vraag haar of ik langs mag komen na school, en dat kan, met tegenzin ga ik naar school, was het al maar middag, ik wil Laura nu echt zien. Arme meid...
Na school kan ik eindelijk naar Laura! Als ik daar kom verwelkomt een jonge vrouw me vrolijk "Hoi! Jij moet vast Jelle zijn." zegt ze lachend, "ik ben Martha, de verpleegster van Laura, nou ja, meer een huishoudster maar goed. Laura ligt te slapen, ze heeft erge hoofdpijn." Ik kijk Martha aan, ik schat haar een jaar of 30 en ze lijkt heel open en opgewekt. Dat zal je vast nodig hebben als je met een 'depressieve' moet werken. Maar het blijft onwerkelijk dat Laura depressief is. Dat kan ik gewoon niet snappen, ik heb er nooit iets van gemerkt. "Wil je wat drinken, je komt zeker net uit school?" Ik knik ja, Martha is wel aardig.
Martha maakt warme chocolademelk voor me, voor zichzelf schenkt ze koffie in, we gaan aan tafel zitten, ze wil met me praten over Laura. "Heb je ooit iets gemerkt?", vraagt ze. Ik antwoord dat ik nooit iets gemerkt heb, dat ik het raar vind dat ze mij nooit iets verteld heeft en dat ik me nu een beetje schuldig voel. "Nee joh! Ben jij gek, natuurlijk is het niet jouw schuld, Laura vindt het soms moeilijk om haar gevoelens te uiten, ze kropt ze op, en nu heeft ze zoveel problemen opgekropt dat ze zich steeds depressiever voelde, nu is ze naar de dokter geweest voor buikklachten, dit had daar dus mee te maken, snap je?", Martha kijkt me aan. Ik knik, "mag ik naar haar toe?" Martha zegt me dat ik Laura wel wakker mag maken. Dan kan ik even met haar praten, ik sta op, en ga naar Laura's slaapkamer.
Weer vanuit Laura
Ik probeer te slapen, mijn hoofd bokt en ik voel me zó moe. Ik hoor iemand zacht op de deur kloppen, daarna steekt Jelle zijn hoofd voorzichtig door de deuropening. "Hoi Laura. Mag ik erbij komen?", fluistert hij. Ik knik, hij kruipt bij me op bed. "Jeetje, je ziet er vreselijk uit! Wat liet je me schrikken zeg! Waarom heb je niets verteld Laura, ik ben er toch voor je?", Jelle kijkt me aan. Ik weet het niet, ik kan ook niets zeggen, dus ben ik stil. Zo liggen we een tijdje, we zeggen niets, maar zijn aanwezigheid doet me stiekem wel goed. Hij is er voor me.
Als Jelle weg is voel ik me al een stukje beter. Ik ga naar de woonkamer, daar zit Martha net. "Kom je even bij me zitten?" vraagt ze. Ik ga zitten, Martha hangt hele verhalen aan mij op. Ik volg het niet, mijn hoofdpijn wordt weer erger en ik voel me misselijk. Martha heeft door dat ik niet lekker ben. "Je hebt geen puf hè? Je zou een hobby moeten nemen, waar je je in kan uitleven! Vindt je een instrument niet wat? Piano? Ik heb nog een oud keyboard, zal ik die morgen meenemen, dan kan je hem gebruiken. Ik kan je zelfs wel les geven, wil je dat?", ze kijkt me hoopvol aan. "Oké", zeg ik om haar niet teleur te stellen, maar misschien heeft ze wel gelijk, maar ik kan het altijd proberen... "Maar nu ga ik naar bed." Ik loop naar de douche, poets mijn tanden en kruip mijn bed weer in, ik hoor nog net hoe Martha de voordeur afsluit en ook naar huis gaat, morgen komt ze weer.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Martha komt haar belofte na, de volgende dag neemt ze haar keyboard mee, ik neem me voor gelijk een stukje te spelen. Martha kijkt mee en geeft me tips. En ik vind het leuk! Ik oefen de hele ochtend, tot Martha me roept voor de lunch, ze heeft al het hele huis schoongemaakt en mijn was gedaan, wat een schat is ze ook, en altijd vrolijk, ik merk nu dat het aanstekelijk werkt, ik voel me al beter dan gisteren.
Die middag komt de psychologe, ze praat met me, over oma, Jelle, over mijn ouders, school... Over eigenlijk alles wel. Ze geeft me tips op mijn verdriet op oma te verwerken. "Ik denk dat je depressie vooral komt doordat je de dood van je oma een moeilijk plekje kan geven. Ik hoorde dat je piano speelt, leuk! Misschien is schilderen ook wat voor je? Ik vind je wel een schilder type!", de psychologe helpt me goed. Ze weet hoe ik denk en respecteert dat ook. Ik vind het fijn om met haar te praten. Ik ben haar heel dankbaar!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Langzaam aan gaat het steeds beter, Jelle neemt me vaak mee voor een wandeling. Zo ook vandaag. We wandelen lekker een stukje door de stad, kijken naar huizen en dromen over later. "Dat huis lijkt me wel mooi, jou ook?", hij kijkt me aan. Ik moet lachen. "wat lach je?", vraagt Jelle. "Nou, je hebt het steeds over ons tweetjes later, maar we hebben onze diploma nog niet eens op zak!" "nou, is het dan niet ons tweetjes?" Ik kijk hem aan, "tuurlijk wel, ja toch?". Jelle knikt "maar het duurt nog maar een paar weken, en dan weten we de uitslag van onze examens, en dan ook de diploma uitreiking." Daar heeft hij gelijk in, nog even en dan is school voorbij!
Plots staat Jelle stil en geeft me een geweldige zoen! Ik laat me mee gaan, het maakt mij niet uit dat we midden in de stad staan waar iedereen ons kan zien, als ik mijn diploma op zak heb ga ik toch verhuizen naar een andere stad, misschien wel met Jelle, maar dat doet er niet toe.
Onze tongen spelen samen 'een spelletje', mensen kijken ons aan maar ik vind dat juist wel leuk, hebben ze tenminste wat te kijken.
Jelle wordt rood en begint te stotteren. "ik ehh, ik vroeg me af... of je je misschien ehh, met mij...", hij wordt steeds roder en stopt zijn zin. "Of ik wat wil?", vraag ik. "je maakt je zin niet af." "Eh, oh sorry, of je met... met mijn naar het eindbal van school wilt. Wij samen.", hij kijkt me verlegen aan, volgens mij pist hij bijna in zijn broek van de zenuwen. "Natuurlijk wil ik dat!", roep ik en geef hem een dikke knuffel.
Twee weken later ben ik jarig! Ik word al vroeg wakker van vogeltjes die buiten fluiten. Ik draai me nog eens om maar kan niet meer in slaap vallen. Dus besluit ik een lekker bad te nemen om wakker te worden, ondertussen doe ik krulspelden in mijn haar, als die dan even blijven zitten heb ik straks mooie krullen! Ik badder een half uurtje en droog me daarna weer af.
Daarna föhn ik mijn haar en haal daarna de krulspelden eruit, geen idee of het werkt, maar het lijkt leuk. Daarna doe ik make-up op, normaal doe ik niet zoveel maar voor een bijzondere dag als deze doe ik graag even mijn best om er iets éxtra moois van te maken. Jammer genoeg zie ik dat de krullen wel een beetje uitzakken, maar ja, ik heb nu nog wel wat slag. Mijn buik begint te rommelen, misschien moet ik maar gaan eten.
Maar tot mijn schrik zie ik, als ik in de koelkast kijk, dat ik geen lekkers in huis heb! En Jelle zou nog wel komen! Ik moet dus nog naar de supermarkt. Maar dan mag ik wel opschieten!
Snel eet ik soep die ik nog over had, hij ruikt niet vies dus zal nog wel te eten zijn. Maar als ik mijn eerste hap doe walg ik er al van, het is niet over datum maar ook zeker niet lekker smaakvol meer. Maar je moet, denk ik bij mezelf. En ik heb gelijk, als ik nog taart of zoiets wil halen voor Jelle komt mag ik wel opschieten want ik moet me ook nog omkleden en mijn tanden poetsen. De afwas laat ik voor wat het is, dat komt wel als ik nog tijd over heb. Snel slurp ik met tegenzin mijn soep op, poets mijn tanden en kleed me om, mijn kleren heb ik speciaal voor deze 'gelegenheid' gekocht, ik ben benieuwd wat Jelle ervan vind!
Snel trek ik mijn jas aan en ren naar de supermarkt, ik kook een pak koeken en natuurlijk taart. Snel ga ik richting huis, ik moet nog wat klusjes doen als stofzuigen, afwassen en schoonmaken, en Jelle komt al over een half uurtje!
En ja hoor, na een half uur staat Jelle voor de deur, "gefeliciteerd, schatje! Gefeliciteerd met je 17e verjaardag!" Hij begint te zingen "happy birthday to you, happy birthday to you, happy birthday dear Laura, happy birthday to you!" Wat lief van hem! "dank je", zeg ik dan ook. Hij doet een stap naar achteren en kijkt me aan, "wat een leuk jurkje!", zegt hij. Ik voel me helemaal blij. Jelle geeft me een kus "je bent het écht waard."
Vanuit Jelle.
"Ik moet nog even wat van de gang halen", zeg ik en ik kom terug met een cadeau. "Oh Jelle, dat had je niet hoeven doen!", roept ze uit. Ik moet lachen, en geef haar het cadeau. Ze lacht en geeft me een knuffel "Oh dank je, dank je, dank je wel! Wat lief!" Ik krijg een dikke kus van haar, ze pakt het cadeautje uit.
"Oh wat mooi! Een ring!", roept ze uit en geeft me een dikke zoen. "Ik ben blij dat je hem mooi vindt", zeg ik en krijg een dikke zoen van haar. Gelijk geef ik haar er een terug en zo staan we te zoenen. Steeds intiemer, met passie. Ik heb echt het gevoel dat Laura de ware voor mij is.
Onze lippen raken elkaar teder, we nemen geen pauze maar genieten volop van elkaar. Ik woel door haar haar en ze houdt me stevig vast. "Oh Jelle", fluistert ze "gelukkig ben jij er voor me". "ja", zeg ik "ik ben er altijd voor je".
Langzaam trekt ze me dichter naar haar slaapkamer toe, "wil je dit wel?", vraag ik haar. "Er komt geen visite vanochtend en ik wil het.", zegt ze vastberaden. Ze trekt haar jurk uit en kijkt me uitdagend aan. "Komt er nog wat van?", zegt ze tegen me. Ik trek mijn broek en shirt uit en daar staan we dan. Ik voel me een beetje ongemakkelijk. "Ik ehhh, het is voor mij ehmmm... Het is voor mij de eerste keer, als je begrijpt wat ik bedoel...", volgens mij komt het een beetje stuntelig uit mijn mond maar Laura begrijpt me. "De mijne ook", zegt ze en geeft me een kus.
Het voelt al snel niet heel ongemakkelijk meer, we zijn alleen maar met elkaar bezig. Ik bewonder haar mooie lichaam, zo zacht en zo slank. Ik kus haar overal, en ze knuffelt mij. Het voelt bijzonder, eigenlijk niet uit te drukken in woorden.
We belanden niet 'onder de lakens' als je begrijpt wat ik bedoel, het blijft bij knuffelen, zoenen enzo. We praten wat op bed, over vroeger, over nu en over onze toekomst samen. "Ik mis oma nog steeds wel", geeft Laura toe. Ik vind het goed dat ze er over praat, ik onderbreek haar niet, maar luister naar haar verhaal, het maakt veel indruk op me. "Als je maar goed onthoudt dat ik er altijd voor je zal zijn", zeg ik haar. Ze knikt.